29 januari 2007

De week van 22-28 januari 2007



Maandag 22/01
De zon schijnt en de temperatuur is zacht. Ik haal hout binnen voor de haard en ruim nog wat nat hout op zodat het droog onder een afdakje ligt. Ik controleer de stormschade in de tuin en deze is beperkt tot het tuinhuis: drie dakpannen en een glas dat in stukken en brokken ligt. Het valt dus allemaal erg mee.
Toch moet ik na een drietal uurtjes ophouden met werken. Zwaar werk gaat niet meer zoals vroeger. Ik voel de krachten in mijn lichaam afnemen. Een lichaam dat eenmaal de tempel van mijn ziel was. Ik fietste 50 tot 70 km per dag en van dit alles blijft niets over. Gewoon naar het dorp fietsen tussen 15 en 20 km/uur zoals elke normale sterveling is nu voor mij genoeg. Een jaar geleden was ik nog bij momenten in staat een gemiddelde van 30 km/uur te halen. Op mijn GSM staat nog altijd als boodschap: “Fiets de dag”.

Ik schakel over naar lichter werk op de PC en maak wat aanvullingen op een nota van Leen, collega provincieraadslid van Groen!. Ik ben bijzonder blij haar als collega te hebben.

Ondanks de bezigheden komt de weemoed ‘s avonds boven en kan ik me nog moeilijk op iets concentreren. Pilletjes moeten me nu in slaap brengen om niet te blijven dolen.

Dinsdag 23/01
Eén dag in de week zorgt Annemie voor Frie, onze tweede kleindochter. Ze is zeven maanden en probeert een volledige rol te maken op haar speelkussen. Blijven oefenen kind, het lukt je wel!
Voor mij is het sporen richting Leuven naar het provinciehuis. Alle diensten van de provincie worden aan de raadsleden voorgesteld. De helft van de raad bestaat uit nieuwe leden. Het wordt een diarree van PowerPoint presentaties zodat de aandacht gaandeweg verslapt.
Ik haast me naar de trein want ik wil Freddy Robberecht zien. Nog een jeugdvriend van de chiro. Samen zijn we nog vrijgestelde geweest bij chirojeugd Vlaanderen. Het zijn banden die niet door te knippen zijn. We noteren zondag 11 februari bij hen thuis in Temse.

’s Avonds gaan Annemie en ik, op initiatief van mijn zus Hilde, naar de dinsdagavond film in het Cultureel centrum in Strombeek. “Into Great Silence”. Geen verhaal of muziek, maar 162 minuten over stilte, meditatie over het kloosterlijke leven in de Grand Chartreuse. Een strenge Kartuizerorde in de Franse Alpen in de buurt van Grenoble. Enkele toeschouwers lopen de zaal uit. Het vraagt een inspanning om te blijven maar het beklijft. Abdijen hebben op mij altijd een wat persoonlijke indruk nagelaten. Het bier inbegrepen.


Woensdag 24/01
Het maakt me altijd blij om naar de Franse les te gaan. De groep vangt mij attent op. Erna komt me thuis ophalen en brengt me terug naar huis. Een omweg van Hofstade via Kapelle en Mechelen is voor haar niet teveel.
Voor Annemie is het de dag om thuis even weg te zijn. Voorlezen en vertellen in het woon- en zorgcentrum Akapella. Daarna even naar haar vroegere school, het SGI, langslopen om ondersteunend Nederlands te geven aan Robert, een Roemeense jongen. In de namiddag gaat ze boeken inlezen voor blinden in Mechelen. Het is bijzonder belangrijk voor haar, maar ook voor mij. Ik weet dat ze door dit te doen energie blijft putten om de zorg thuis te kunnen blijven opnemen.

De afspraak met Jos om naar de abdij van Grimbergen te gaan gaat niet door. Jos een lotgenoot en is wat grieperig. Al jaren is hij een geëngageerd medewerker bij het samenstellen van het archief van de abdij. Monnikenwerk noemen ze dat, maar ik denk dat ze het lekenwerk van Jos bijzonder waarderen. De afspraak wordt naar een latere datum verschoven. http://www.kerkgrimbergen.be/

Vlaams minister van Leefmilieu de heer Peerters pakt uit met een asbestactieplan in opvolging van de hoorzittingen in het Vlaams Parlement. Het bevat veel goede punten, maar over de gedeelde verantwoordelijkheid van Eternit wordt met geen woord gesproken. De sanering is volledig ten laste van de overheid, de belastingsbetaler. Wie beschermt wie? Dinsdag vergader ik hierover in de commissie Leefmilieu van de provincieraad met o.m. afgevaardigden van OVAM (Openbare Vlaamse Afval Maatschappij) VVSG (Vereniging Vlaamse Steden en Gemeenten) . We willen een plan uitwerken hoe de provincie de gemeenten kan ondersteunen een verantwoord asbestplan uit te werken en dit zowel op het openbare als particuliere domein. De asbestcementinzameling op de gemeentelijke containerparken is hier maar een klein onderdeel van. Het belet burgemeester Leo Peeters niet om nu al in de pers en Ring TV uit te pakken dat Kapelle-op-den-Bos klaar is met een asbestactieplan. De problematiek is te ernstig om hier partijpolitieke spelletjes te spelen.

Lieve groetjes van een menske met een heel klein hartje voor 't moment. Pas nu ben ik in staat te voelen wat zij voelt en welke strijd het gezin samen moet voeren. Ann heeft slecht nieuws en moet aan een nieuwe chemokuur beginnen. Ook al staat er een heel leger achter jou, het is de soldaat die het moet doen.

’s Avonds, op uitnodiging van Peterjan - een oud-collega kabinetsmedewerker - naar het theater in Dilbeek. Het Toneelhuis brengt met Olympique Dramatique het stuk ‘The lieutenant of Inishmore’. De zaal giert bij momenten van het lachen bij het zien van zoveel absurditeit. Maar de spelers slagen er niet in mijn geest mee te nemen.

Donderdag 25/01
Tweede schilder-keukendag. De familie Vanderstappen staat weer paraat om een helpende hand te bieden. Frans, Katrijn en Sabine rollen de borstels uit. Voor mij is het vooral helend om samen dit werk aan te pakken. Wanneer ze in de namiddag het huis verlaten en ik terug op mezelf val voel ik me wat eenzaam. Annemie kreeg een verwenbeurt cadeau. Gelukkig weet ik dat vanavond Jef en Marina uit Malderen nog op bezoek komen. Jef is een echte oppepper. Hij trakteert me op enkele flesjes “Kombucha” een theezwamdrank die hij mij bijzonder aanraadt.
Annemie maakt weinig van het gesprek mee. Ze heeft haar handen vol met de telefoons van bezorgde vrienden die mekaar opvolgen.

Vrijdag 26/01
Na de kappersbeurt rijden we naar Melsbroek op uitnodiging van Daan en Julia. Bijzondere chirovrienden waar we zowel verbondelijk (provinciaal) en nationaal jaren hebben mee samengewerkt.
Melsbroek lijkt wel een ingesloten dorp door autostrades, ringwegen en de luchthaven, toch heeft het nog verrassend veel natuur. Wandelen gaat nog bijzonder goed en ik probeer het dan ook zo goed mogelijk te onderhouden. De natuur heelt de gedachten. Daan heeft een grote liefde voor zijn dorp en heeft een bijzonder overlegtalent als AVC- verantwoordelijke. Ook in zijn dorp heeft heeft hij zijn talent gebruikt als het er op aankomt stukjes bos en natuur de ruimte te geven die ze verdienen. Je gelooft het bijna niet dat vlakbij Zaventem en Machelen (wijlen Johan Anthierens noemde Machelen het “Guernica” van Vlaanderen) nog zoveel natuur te vinden is Melsbroek.
Gezellig en lekker aan tafel gaat het over het wel en wee van het verenigingsleven, de kinderen die het huis zijn uitgewaaid en de jeugdbeweging die bijzonder sterk blijft in Vlaanderen, ondanks een veel groter aanbod aan ontspanningsmogelijkheden waar de jeugd nu kan uit kiezen. We zien elkaar zeker terug.


Zaterdag 27/01
Bert is thuis en is bijzonder attent. Vraagt welke werkjes nog moeten gebeuren en kan bijzonder goed praten over zijn gevoelens. Mijn zoon is ’n vastpakker. Het emotionele zal hij ook lichamelijk uiten. Deze week had hij het wat moeilijker daar hij meer dan anders alleen aan het werk was.
Annemie en ik gaan in de namiddag naar de Sauna kwestie van wat te relaxen. Thuisgekomen is het eten klaar dankzij de kookkunst van Bert. Hij is nog maar 26 maar overtreft hier al zijn vader.
Karolien heeft een goede nacht gehad op “De Nachten” in Antwerpen. Ik gun het mijn kinderen zo graag dat ze even kunnen ontsnappen, nu het leven na mijn verdicht ‘overleven’ is geworden.




Zondag 28/01





Vandaag worden onze twee kleinkinderen gedoopt : Fleur en Frie. Aan Fleur is het allemaal goed uitgelegd wat er gaat gebeuren, want ze is ondertussen al een flinke meid van 4 jaar. Frie, haar zusje van zeven maanden, protesteert even wanneer de priester het wijwater over haar hoofdje giet. Om koudwatervrees te vermijden heeft hij het water nochthans lichtjes op temperatuur gebracht. We zijn er samen met nog twee andere families met hun doopkinderen. Karolien, mijn jongste dochter, is meter van Fleur en Sara, mijn tweede dochter, is meter van Frie.
Plaats van gebeuren : de Sint-Amanduskerk van Malderen. In deze kerk voel ik nog altijd de warmte van mijn jeugd. De pastoor, Ward Vanderweghen, is een oude bekende. Toen ik groepsleider was van de chiro was hij onze proost.
Verder gezellig samen zijn bij Eef en Rudi met familie.

Ik kijk uit naar volgende week : drie dagen Ardennen aan de boorden van de Semois met Roos en René, Hilde en Frans, Annemie en Willy

25 januari 2007

Radio 1 - 14 januari 2007 Radio Alaska

Alaska


Op zondag 14 januari werd op Radio 1 het programma Alaska uitgezonden. Daarin was een uitgebreid gesprek te beluisteren met mijn dochter en mij en ook met Walter Huysmans, die als syndicaal afgevaardigde al zo’n 30 jaar werkt in het bedrijf Eternit.

De titel van de documentaire is "Pour l'ETERNITé". Dat is meer dan een woordspeling met de naam van het bedrijf Eternit. Over producten met asbest dacht men vroeger dat ze voor de eeuwigheid waren. Ondertussen weten we de keuze voor het gebruik van asbest en de soms onverantwoordelijke manier waarop men met deze producten omging zeker geen bewijs waren van toekomstgericht denken, integendeel. Hoewel het kader van Eternit al langer wist dat er ernstige gezondheidsrisico’s waren voor de werknemers of de omwonenden, ging men toch door met de productie.

Mee door de inzet van de brede groene beweging kwam er een einde aan deze gevaarlijke bedrijvigheid. Sinds eind jaren negentig zijn in ons land de productie en de toepassing van asbest voor bijna alle toepassingen verboden. De productie was dus niet voor de eeuwigheid. Maar voor de slachtoffers van asbest kan de ontwikkeling niet meer gekeerd worden. Zij krijgen geen eeuwigheid, integendeel…

Luisteren naar het programma Alaska, kun je door hier te klikken. (programma's "Aalaska")


Reacties

Onlangs op een zondagavond heb ik je stem en je aangrijpend mooie getuigenis gehoord via Radio 1 terwijl ik aan het afwassen was. Plots zag ik het leven door een andere bril, tegelijkertijd triest en blij. Triest omdat het Leven zo kwetsbaar is, zo aan een zijden draadje hangt. Blij omdat zo'n wrede aanval op het Leven blijkbaar je waardigheid, je menselijkheid, je waarden en je persoonlijkheid niet mee verwoest. Godzijdank!

Sinds het memorabele congres van 2004 (je was geweldig, je speech was uniek) hebben wij elkaar niet meer gezien, maar toen ik je die zondagavopnd hoorde, wilde ik je iets zeggen. Dat doe ik nu via deze mail.

Ik heb je gekend als een echte groene, zoals ze er tegenwoordig geen meer maken, vrees ik. Ik weet nog hoe je campagne voerde, in het annus horribilis 2004.
Ik heb vooral je verbale spitsvondigheid leren kennen en enorm geapprecieerd, want het waren kwinkslagen die deden lachen en tegelijkertijd ook een scherpstelling van de realiteit gaven. Zo'n talent is uniek, mensen kunnen doen lachen is goud waard, vind ik. Voor mij verdien je olympisch goud, als mens en als groene, en als humorist. Ik heb uiteraard maar met een klein deeltje van je persoonlijkheid kunnen kennismaken tijdens de zes laatste maanden op het kabinet, maar ze zullen me altijd bijblijven.

Wat je overkomt, lijkt me wreed, vreselijk, onrechtvaardig. Jij hebt zo tegen het onrecht van asbest gevochten, en de draak asbest neemt nu weerwraak, zo lijkt het. Blijkbaar heb je wel het geluk omringd te zijn door je gezin en mensen die je graag hebt, met wie je goed kunt praten of zwijgen, al naargelang.

Verder weet ik niet wat te zeggen. Sterkte en moed heb je blijkbaar in overvloed, maar toch, op momenten dat deze bron tijdelijk zou opdrogen, weet dan dat een verre ex-collega en groene medestandster je een unieke mens vindt.

Hartelijke groeten,

Annemie Vermeylen


Wij hebben zondagavond naar de uitzending geluisterd, ons Veerle was er ook. Het was zeer waardig en indringend. Saartje heeft dat ook zeer goed gedaan, een klare en heldere stem lijk Annemie.Alles was ook heel rustig en toch pakkend. Een sterke boodschap. Proficiat.

Julia en Daan


Alaska was in de roos, Willy! Door een familiefeest het zondag gemist, nadien op de www roerloos zittenluisteren met Griet ; enkele vrienden hadden mij al verwittigd : zeker luisteren ! Ik had de indruk dat het luistermedium alles nog dichter brengtdan de TV. En dan de toon en het tempo van het programma, sfeervol en to the point. De stem van jullie Sara was voor de luisteraar een welgekomen frisheid en directheid in het voor het overige 'mannenkoor'. Ik denk dat er veel opgewerkt is (tekst, ritme, sfeerbeeld) maar het resultaat mocht er absoluut zijn.

'n hartelijke groet,Guido


Beste Willy,

Mooie en moedige getuigenis op Radio 1 vanmiddag. Het maakt me warm en koud, warm omdat er mensen zijn zoals jij die deze problematiek onder de aandacht brengen en koud dat we met zijn allen potentiële slachtoffers zijn en er nog steeds mensen zijn die de asbestverwerkende nijverheid zonder namen te noemen verdedigen alsof er niets is gebeurd.
Tijd brengt raad maar tijd brengt ook informatie die we niet kunnen veranderen maar we kunnen het wel onder de aandacht brengen als steun voor alle slachtoffers en een betere toekomst voor onze jeugd.

Groeten,

Danny Van Boom

Beste Willy,

Diane en ik hebben zondag om 18 uur met aandacht het programma Alaska gevolgd op radio 1. Het was zeer moedig, zowel van jou als van jouw dochter, om jullie stem in deze verschrikkelijke materie te laten horen. Vooral ook omdat hierbij de meest diepe en persoonlijke gevoelens tussen jou en je familie in de openbaarheid worden gebracht. Meer en meer worden wij geconfronteerd met het gegeven dat de mens in functie staat van de economie en niet, zoals het zou moeten zijn, dat de economie gevoerd wordt in functie van de mensen. Meer en meer groeit hierdoor bij ons het besef dat wij ons hiertegen moeten verzetten, dat bedrijven hun verantwoordelijkheid moeten nemen en de politiek nog meer als scheidsrechter zou moeten optreden om mens en economie op een evenwichtige manier op elkaar af te stemmen. Daarom hopen wij dat jullie getuigenis zoveel mogelijk mensen heeft overtuigd dat het anders kan en moet.

Wij wensen jullie nog veel mooie dagen en momenten en de kracht om er van te blijven genieten.

Groetjes,

Rudy en Diane